Նորից երեկո...
Նորից երեքով` ես,Լուսինը,Նա...
Այդ սևահերը,որի աչքերը փայլում էին կրկին:
Այսօր նա տխուր էր անցած օրերի պես
Եվ արցունքոտ աչքերով նայում էր նա մեզ:
Նա շատ օրեր էր ինձ խորհել տալիս,
Նույնիսկ հաճախ էր տեսնում ինձ լալիս:
Սակայն շարունակում էի ես սիրել նրան,
Կիսվել նրա հետ,դարձնել գաղտնարան:
Խոսել նրա հետ գրեթե ամենքից,
Ճանաչել նրան անգամ շատ հեռվից:
Եվ սիրահարվել ամեն հանդիպման ամենասկզբից
Եվ սերս առնել հանդիպման վերջից:
Դա երեկո էր ամպամած կրկին,
Որ ասես Լուսնին դրել էր իր գրկին,
Փորձում էր տեղալ անձրևի տեսքով:
Եվ փայլը կորավ աչքերից նրա
ԵՎ հորդ անձրևը տեղաց մեզ վրա:
ԴԱ հաճելի էր թե' ինձ,թե Լուսնին. մենք մաքրվում էինք փոշուց քաղաքի:
Նորից երեկո,նորից երեքով, նստած ենք կրկին ես Լուսինը,Նա...
***
Ինձ ներող եղեք,
Եվ երբ հող լինենք,
Մի բահ նրանից ինձ նվեր բերեք,
Մի բահ եմ ուզում՝ շատ հարկավոր չէ,
Նվեր եմ ուզում՝ ինձ բացիկ պետք չէ:
Ինձ բահն էլ պետք չէ, բռերով բերե’ք,
Բռերն էլ պետք չեն,դուք միայն բերեք,
Մի բուռ էլ բերեք բավական է ինձ,
Բռերը հանե’ք այդ հողի տակից,
Թույլ տվե’ք հողին բարձրանալ գետնից:
Ինձ առավոտվա ջինջ ցողն էլ պետք չէ,
Մի ողջ պոեմի,դատարկ մնացած,այդ տողն էլ պետք չէ:
Ինձ արհեստական ջերմությամբ լցված՝
Այդ շողն էլ պետք չէ,
Այդ փոշոտ հողն էլ ինձ այլևս պետք չէ:
Ինձ պետք է, որ մենք ոչ թե հող պահին,
Այլ մեր հողեղեն ճիշտ ժամանակին
Էլ պակաս չզգանք ինչ որ հողեղեն մեկ այլ շինվածքի,
Այլ շնորհակալ լինենք մեր ունեցվածքի՝
Անգին լինելու անբացատրելի այդ հանգամանքից:
Եվ եթե անգամ ինձ ներող լինեք,
Ու իմ տողերում դուք ինձ որոնեք,
Մի բան իմացեք,
Որ մինչ ներելը նախ պետք է ներվեք,
Իսկ որոնելիս հաստատ կգտնեք:
***
0 արձագանք:
Post a Comment