Նոյեմբերի 29-ին տեղի ունեցավ Մայր բուհի ՈՒԽ-ի կողմից կազմակերպված Մարկոս քահանա Մանգասարյանի հետ հանդիպումը: Քննարկման թեման այս անգամ վերաբերում էր աղանդներին: Հանդիպման հիմնական նպատակն էր պարզաբանել, թե ինչ է աղանդը, որ խոցելի խավերը կարող են դառնալ աղանդի հետևորդի համար «որս» և ինչպես կարող են աղանդավորները թակարդը գցել իրենց «որսին»:
Անդրադառնանք նախևառաջ այն հարցին, թե ինչու են հոգևորական այրերը որոշել նման թեմայով զրույց անցկացնել հենց համալսարանականների շրջանում, ավելի կոնկրետ անցումային փուլում գտնվող պատանիների շրջանում: Հարցի պատասխանը միանշանակ տրամաբանական է: Հենց այս տարիքում է շատերին թվում, որ հասուն են ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու համար:Աղանդի ներկայացուցիչները խաղում են պատանիների հենց այս լարերի վրա` փորձելով նրանց ներշնչել, որ իրենք կարող են ինքնուրույն լինել և դիմացինի մեջ տեսնել այն միակ մարդուն, ով կարող է հասկանալ նրանց: Հենց այս խաբուսիկ բարեհոգության պատճառով է, որ պատանիների թիվը աղանդների հետևորդների շրջանում գնալով մեծանում է: Ուստի, շատ կարևոր է երիտասարդների շրջանում արթնացնել զգոնություն «բարեհոգի և հոգատար» ընկերնեիր նկատմամբ:Հարկ է, որ զգոնություն դրսևորեն ոչ միայն երիտասարդները, այլ նաև հասարակության բոլոր խավերը, քանի որ այս «քարոզիչներ» կոչվածները կիրառում են այնպիսի մեթոդներ, որ ցանկացած զգացմունքային անձնավորության կարող են դնել իրենց պատկերացրած «ճշմարիտ ուղու» վրա:
Հոգևորականը, այս ամենի մասին խոսելով, հիմնական շեշտը դրեց սեփական հավատի արժեվորման, բովանդակության, ծիսակարտարողակարգի դերի բարձրացման վրա, այլ ոչ թե աղանդների դեմ պայքարի վրա, քանի որ իր հավատը իսկապես ճանաչող մարդը երբեք չի կարող դառնալ որևէ աղանդի հետևորդ:Բավականին հետաքրքիր զրույցից հետո, ուսանողները ուղղեցին իրենց հարցերը հոգևորականին և ստացան բովանդակալից պատասխաններ:Ի վերջո, «Անհնար է մի էություն վերցնել, նրանով լրացնել մի ուրիշը, դառնալ էության մաս, և ամբողջությամբ պահպանել սեփական հատկությունները»: Այնպես որ, եկե՛ք պահպանենք մեր սեփական հատկանիշները, նրանցից լավ մեզ ոչինչ չի ենթարկվի:
Նյութը՝ Անի Հովակիմյանի
Նյութը՝ Անի Հովակիմյանի
0 արձագանք:
Post a Comment